Devrik Şehrin Kara Kutusu

Yokuş aşağı iniyordum veya

üzerime devriliyordu şehir

Tıkış tıkış bir trendi aklım

kendimden geçti, akşama vardı daha

Ölü hayvan derisinden bir çalgı veya

boğuk boğuk uluyan köpek sesi

yükselip alçalan göğüs kafesimde

icat edildi, çatlamaya vardı daha

Şimdi sorsalar bilmem hangi mevsimde

dikilen ünü az bir çiçekti kalbim

Yapraklarını yolar gibi uzaklaşan adımlarının

yelinde titredi, boşluğa vardı daha

Susuyordun, öyleyse soğuk bir aşı

Tek kutuplu dünyanda öfkenle ısıtıyordun

Çöpte bir parça ekmek arayandım

Dolanıp duruyordum aklın kıyısında

Deprem sonrası sessizliği

Hayatı ikiye bölen soğuk bir şaka sanılır

Oysa ben enkaz altından gelen sestim, gerçektim

Sesimi duyan var mı diye içime seslendim

Annesini bulmuşcasına coşkun

gözyaşlarımı, denize getirdim

Gemileri taşıyan bir annenin

Kendini taşıyamayan çocuklarıydılar

Çoktandır yoktular,

Yol yorgunuydular,

sana bin ışık yılı uzaktılar

Günün çatlayan boşluklarına

Akşam doluyordu.

Görmüyordun ama sustukça

Üzerime devriliyordu şehir