OFSAYT OSMAN


*biz fakirler için yazılmıştır.
ofsayt Osmanı bilen bilir bilmeyen zaten bu yazıyı okumasa da olur.
hayat fazlasıyla futbola benzer ve futbol hayatın kendisidir.
fakirler üç kuruş para için bir gün kendisinin de rahat yaşayabilmesi için didinir.
didinmek mutlak surette tırmalamaktır.
fakirler doğuştan yeniktir.
üç beş adam bazı fakirlerin para olarak rahatlamsına vesile olmuş hatta onları milyarder yapmış olabilir.
bilen bilir fakirlerin parası olsa bile ruhu fakirdir.
bir sahne hayal edelim,
dakika 90 ı geçmiş ve siz bir Anadolu takımı olarak bir İstanbul takımını yenmek üzeresiniz,
hakem önce haddinden fazla uzatma verir,
uzatma da bir penaltı,
ve siz koşma rekoru kırdığınız bir lig de ,
üstelik yenmek üzereyken,
kaybedersiniz.
onca emek didinmek boşunadır.
bir başka sahne ,
zar zor borç harç bitirdiğiniz okullar,
soğuktan donduğunuz evler,
pisliğinden bunaldığınız yurtlar,
ucuz sigaralar,
simitle geçen kahvaltılar ki bazen siz aç değilsinizdir!,
et niyetine yediğiniz tavuklu pilavlar,
tamam herşey geçmiştir,
artık zamanı gelmiş siz de adam olcaksınızdır.
ay da bir menüye bakmadan yemek yiyeceksinizdir orta sınıf bir lokantada,
ama işte son mülakatta,
hani sizin yazlı sınavda muhteşem yaptığınız o şirket mülakatında,
birileri,
güçlüler,
tanıdığı olanlar,
sizin önünüze geçmiştir.
siz bir Anadolu takımı olarak kazanmak üzereyken,
kaybetmişsinizdir.
ve o an 
tüm didinmeler tüm çabalar tüm sabırlar tüm kahırlar
boş gelir.
değişmez bir gerçek kenarı açılmış ayakkabılarınızdan giren soğuk gibi bedeninize girer,
ve ruhunuz ürperir.
yapılacak tek şey ucuz bir sigara dumanında,
tenha bir köşede ağlaya ağlaya,
ölümü beklemektir.
çünkü bu da gol değildir.

Ağır çekim

Ne diyebilir ki

Öfkesini izler insan

En bilinçsiz görülen zamanda

İdrak tepesinde

Ne susulabilir ki

Neyi konuşacağını bilmeyen biri

Gevelerken sözleri

Ruhu ensesinde

Ne bilebilir ki

Her şeyi bilemeyeceğini

Gerçeğin boyutlarını sezdiğinde

Mutluluk sonrasında

Ne vazgeçebilir ki

Yapış yapış günahlarla

Akan nehirlere yaslanıp beklerken

Ölüm arifesinde

Ne yaşar ki

Suya hasret su içinde

Elleri paslı bir demire kelepçeli

Batık gemilerde

Savaş Bu

Gözlerini açtı. Gri gökyüzünü amaçsızca süzdü. Bilinci yerine gelir gelmez belirsiz bir korku ve şiddetli susamışlık hissetti. Önce gözleriyle taradı çevreyi, bir süre sonra başını kaldırıp etrafına baktı. Başını kaldırırken gövdesinde dipten bir sızı hissetti ve kendinden geçmeden önceki sahneler ardı ardına gözünün önüne geldi.

Rossi bir İtalyan askeriydi ve birliğiyle birlikte çekilirken vurulmuştu. İki köy arasındaki bu bir iki saat aralı hücum ve geri çekilme hareketi bir süredir devam ediyordu. Hem İtalyanlar kendi tuttukları köyden karşı köye hücum ediyorlar ve kendilerince ağır zayiat verip geri çekiliyorlar hem Fransızlar aynı şekilde kısa taarruzlarda bulunuyorlardı. Kesin hücum emri gelmemişti ama yıpratma amacıyla bu tarz hareketlilikler yapılıyordu. Geri çekilirken onları kovalayan Fransızlar Rossi’yi ölü sanmış olmalı ki bir şey yapmamışlardı.

Bir hareketlilik sezdi birden. Gözleri yarı açık gelenlerin kim olduğunu anlamaya çalıştı. Bunlar Fransızların tarafından gelen İtalyan birliğiydi. En önden gelen komutanını gördü. Sevinir gibi oldu. Doğruldu. Komutanı durdu.

-Rossi seni öldü sanmıştık dedi.

-komutanım henüz değil ama sanırım 5 saattir yatıyorum ve ölmek üzereyim acaba şarabınızdan bir yudum içebilir miyim dedi, Rossi tüm hararetiyle.

Komutan matarasını çıkardı ama boş olduğunu gördü. Bu sırada Rossi’nin bakışlarındaki bulanıklığı fark etti.  Fransızlar yaklaşıyordu. Rossi uzaktaki Fransızlara bakıp bir şey demek üzereydi ki bir öksürüğe tutuldu. Komutan:

-rossi senin için köyüne bir mektup yazacağım dedi ve Rossi’nin başından ayrıldı Geriden gelen bir askere eliyle vur emri verdi. Asker Rossi’nin kalbine nişan alıp onu öldürdü.

Bu harekete anlam veremeyen gözlerle bakan birkaç askere, “Fransızların çok güzel şarabı var, savaş bu ihtiyatlı olmak lazım .“dedi.

***

Gece inmiş askerler bir köşede şarap içip çene çalmaya başlamıştı. Gece iki tarafta birbirine ilişmez herkes rahat rahat işini yapardı. Postallarını boyayanlar, tıraş olanlar, mektup yazanlar ne ararsan vardı.

İlk silah sesi köyün girişinden geldi. Şaşkın askerler silahlarına sarılıp mevzi almaya çalıştı. Hem rahatları bozulduğu için hem de açıkça karşı tarafın kesin taarruz emri verdiğini anladıkları için canları sıkılmıştı. O şaşkınlıkta bir düzine asker ölmüştü. Komutan çadırında bir yandan üslerine haber vermeye çalışıyor bir yandan da askerlerine emirler veriyordu. Dışarı çıkması gerekti artık askerlerinin başına. Tam çıkacakken saldırıdan önce Rossi’nin ailesine ulaştırılmak üzere yazmaya başladığı mektup aklına geldi. Masanın başına geçti. Son iki cümleyi yazıp bitirecek sonra dışarı çıkacaktı.

Sandalyeye oturdu. Şu satırları yazdı ve imzasına atarken bir kurşunla kafasından vuruldu. İmzasındaki noktayı kafasına yediği tek kurşundan sıçrayan bir kan damlası koydu. Savaş bu ihtiyatlı olmak lazımdı.

“ Sevgili ….. ailesi,

Komutanı olduğum oğlunuz Rossi’nin kahramanca savaştığı bir çatışma esnasında hain düşmanca öldürüldüğünü bildirmek isterim. Oğlunuz cesur Rossi hepimize ve dahi sizlere gurur kaynağı olmalıdır. Son sözlerinde sizlerden ve sevgilisi Alegra’dan mutlulukla bahsetmiştir. Ölüm aylığı evrakları bu mektupla birlikte size ulaştırılacaktır. Tanrı hepimizi korusun.”

İmza

Donati Rizzo

                        bile bile

O tren kaçtı şimdi

Uzun parmaklarım var benim

Firar izleridir bıraktıkları cebim delik

Rayların üzerinde

Sıtma menşeli bir rüzgar okşarken saçlarımı

Kıvırcık karanlıklar hışırdıyor

delik cebimde ellerim

dönse ayaklarım geri

cin olacağım sanıyor

                                dönülmüyor.

kaçan bir treni kovalamak değil niyetim

o tren kaçtı çünkü

realistim dibini sıyırırım gerçeğin

hayal dünyam yenik  bir asker

ve malumdur yenik askerler

tutsak olmaktansa

ölmeyi yeğler

eski bir lanettir

çok istediğinde bile bazen

                                 ölünmüyor.

HER KİMSE HİÇ GELMEZ
göle giden yolda yürüyorum.yapraklarda ağaç namına bir şey kalmamış hepsi toprağa sarılmış.ağaçlar roma zamanından kalma heykeller gibi çıplak kalmış.
akşama çok yaklaşıyor gün.
***
güneş arkasını döner buralarda yazın bitiminde, sevgilisine küsmüş nazlı bir kız gibi.
güneş küsünce yalnız kalırım ben.
zilim kapıcının çöp toplama zamanında bile çalınmaz.bir kapıcım bile yok.
dıştan yek vücut görülen nar gibi ama içimde bin tane duygu peydahlanmış halde kendimi attım yollara. esrik develer gibi sallana sallana yürüyorum.

duvarların isimleri var evimde.hepsi ketum bir adam kesilir susarlar gündüzleri.ve geceleri ruhlarındaki aşifteyi kusarlar.
duvarlarım geceleri bana olmayacak hayaller anlatır.
tüm orospular gibi zamanı geldiğinde en tumturaklı yalanları dizerler ardı ardına.
sevgili duvarım bahar, kendisi balkonun karşısındaki duvar olur, dün gece Gönül isminde bir kadının bu akşam gölün kıyısındaki bankların en eski olanında beni bekleyeceğini söyledi.
herkes bazen yalanlara inanır.
herkes bazen yalanların doğru çıkma ihtimaline canını verebilir.
herkes bir akşam vakti göl kenarında hiç gelmeyeceğini bildiği Gönül ismindeki bir kadını bekleyebilir.
ve o kadın neredeyse nasıl biriyse nasıl şeyler yaşayıp nasıl hikayeler biriktirdiyse hiçbirini bilmenize izin vermez.
o kadın her kimse hiç ama hiç gelmez.

A.Y.

Kimse Gelmedi

Not: bu yazıyı okurken arka planda bu şarkıyı dinlemeniz şiddetle önerilir http://www.youtube.com/watch?v=v9bXnhEaO9M


-Kimse Gelmedi-

1 hafta olmuştu...
Birşey denemek istemişti o hafta. Kimseyi aramayacaktı ve öğrenecekti kimdi gerçek dostları. Bu karardan sonra kimseyi aramadı, hep bekledi. Bekledi ancak yine kimse aramadı. Sadece işi düşen insanlar arıyordu arada sırada onlarıda saymıyordu....

1 hafta olmuştu... Korkuyordu, demekki evde ölüp kalsa kimsenin ruhu bile duymayacaktı. Kimsesi yoktu çünkü. Bilmiyordu neden böyle olmuştu, nasıl olmuştu... Geçmişi düşündü, artık geçmiştende nefret etmeye başlamıştı, acı veriyordu çünkü artık geride kalan günler. Neredeler kim bilir şimdi... Titremek geliyordu içinden... Sıkışıp kalıyordu birşeyler boğazına..

Pencereden caddeye baktı, gülüp eğlenen insanlar vardı, gerçekten mutlu muydular? Mutluluk nedir? Beyinde salgılanan bir hormon mu, yoksa ruhen birşeyler oluyor muydu, bilmiyordu.. genelde üzülüyordu çünkü...

Birşeyler yanlıştı, düzeltmesi gerekiyordu ama bilmiyordu nasıl olacağını. Artık ona ümit veren tek şey bu dünyanında ölümlü olmasaydı. Azap veriyordu bu dünya ona. Geçmiş nasıl bittiyse, gelecekte bitecekti bir gün elbet.

B.Y.