null yalnızlık

görüntü bulanıklaşıyor. ekranım da çizilmiş zaten. dünyayı 144p takip ediyorum artık. pek izleyecek birşey de yok zaten, bi neşet baba var bi ferdi baba. dinlemek yetiyor.

oturup hayal kurayım diyorum, yok. onlar da terketmiş. durum vahim.

intiharın bir cesaret ürünü mü yoksa korkaklık mı olduğu tartışıladursun, dünyanın yaşanılacak bir yer olmaktan çıktığı da su götürmez bir gerçek.

ne diyordum?

hah hayal diyordum.

hayal kurmaya başladığımda boş ekran veriyor beynim. 

gülümseyen yüzler ararken gözlerim, suratıma tükürenler bitiyor etrafımda.

ulan bi susun be.

var mı hayatı yaşanılır kılacak, değerli insanları üzmeyecek insanlar?

cevap: "null!"

m.k.