Devrik Şehrin Kara Kutusu

Yokuş aşağı iniyordum veya

üzerime devriliyordu şehir

Tıkış tıkış bir trendi aklım

kendimden geçti, akşama vardı daha

Ölü hayvan derisinden bir çalgı veya

boğuk boğuk uluyan köpek sesi

yükselip alçalan göğüs kafesimde

icat edildi, çatlamaya vardı daha

Şimdi sorsalar bilmem hangi mevsimde

dikilen ünü az bir çiçekti kalbim

Yapraklarını yolar gibi uzaklaşan adımlarının

yelinde titredi, boşluğa vardı daha

Susuyordun, öyleyse soğuk bir aşı

Tek kutuplu dünyanda öfkenle ısıtıyordun

Çöpte bir parça ekmek arayandım

Dolanıp duruyordum aklın kıyısında

Deprem sonrası sessizliği

Hayatı ikiye bölen soğuk bir şaka sanılır

Oysa ben enkaz altından gelen sestim, gerçektim

Sesimi duyan var mı diye içime seslendim

Annesini bulmuşcasına coşkun

gözyaşlarımı, denize getirdim

Gemileri taşıyan bir annenin

Kendini taşıyamayan çocuklarıydılar

Çoktandır yoktular,

Yol yorgunuydular,

sana bin ışık yılı uzaktılar

Günün çatlayan boşluklarına

Akşam doluyordu.

Görmüyordun ama sustukça

Üzerime devriliyordu şehir

Masallı Şiir

Üç güz, sonsuz gece

Avuçlarımda yağmura teşne bir dua

Ve sessiz bir saatin yorgunu bakışlarım

Adın düşlerimi yutan bir ayna

Aşk Sisifos’u gönül yokuşlarımın

hala, inatla, sebepsizce

taşır seni

üç güzdür, sonsuz gece

Vapurlar yarıyor boğazı

İnsanlar habersiz

Müziğin eşlik ettiği

mutlu akşamlardan

biz seninle yürürken sahilde

ıslıklar çalardık

bütün makamlardan geçen

bütün insanlarla müstehzi

şimdi vapur sesleri ve kalbim

mutsuz ve mağlup bir kakofoni

bahar hala bir parça bahar

zamanı gelince

evlerin bahçelerinden taşar

boğazın iki yakasına takılmış

renkli küpeler gibi erguvanlar

Şimdi kimi akşamüzerleri

esintiler zamanı geçmişe taşıyor

Geçmiş,

birinden diğerine atlanılan fotoğraf kareleri

Geçmiş,

önüme koyuyor sustuğum kelimeleri

Parmaklarının saçlarımda gezinmesi sonuncusudur

Yaralarımı aşikar ettiğimin

Şimdi kimi akşamüzerleri

Uzunca bi sedire oturmuş ürkek bi samuraydan 

Dinliyorum,

eski bir aşk masalını

Sardunyalar seni özlemiş

Kırık bir vazo parçası savrulduğu köşede

İçine koyulan tüm çiçeklere içlene içlene

Gidenleri beklemiş

Hicaz şarkılar ve gözlerin

Aynı gökyüzünün yağmuru

Oysa suyun öte yakasında sen

Ölüm sonrası ilişmiş karanfil gibi

Kalbimin üzerine

Saçların uzamış çiçek hasreti

Ve su sesi geliyor ellerinden

Beni de al masal ülkene

Gece gözkapaklarına birikmiş

KİRAZ LEKELERİ

Bir süredir sokak başında bekliyorum. Müşteriler gelip gidiyor. Bir şeyler soruyorlar, cevap alamadan gerisin geri uzaklaşıyorlar. Giderken hoş olmayan şeyler söyledikleri el kol hareketlerinden, kaşlarını çatmalarından belli. Ne olduğuna anlam veremiyor kimse. Manav Ali tezgahtaki diğer tüm meyveleri bırakmış, almış altına bir tabure kirazları diziyor tek tek. Domates dizilir, şeftali de, elma da, çürükleri saklanır anladık. Ali kirazları diziyor. Müşteriler gelip gidiyor, domates kaça diye soruyorlar, bir kilo şeftali tart diyorlar. Ali duymadan onları kiraz diziyor mavi muşambanın örttüğü tahta tezgaha. Onun bakmayacağını bildiğim için sokak başında öylece dikiliyorum. Yaklaşmaya çekiniyorum. Cümleler geliyor ağzıma, gerisin geri gönderiyorum.  Ne olduğuna anlam veremiyor cümleler.

Sıcak kendisini çekiyor sokaklardan usul usul. Kızartma kokuları geliyor burnuma. Bir saattir sokak başında dikiliyorum, Ali kirazları diziyor tezgaha. Arka sokaktan bir klakson sesi duyuyorum. İtiyor adeta ses beni ve yürüme başlıyorum. Ali’nin yanına geliyorum. İçerde bir musluk kovaya pıt pıt su damlatıyor. Kova taşmaya yüz tutmuş. Ali diyorum, bostanın kilosu kaça? Sesim yabancılaşıyor bana. Utanıyorum, ürperiyorum. Kaçıp gidesim geliyor. Onca yol gelmişsin, hem de bu durumda bu mu söylenir diyorum. Ali saatler sonra başını yarım çeviriyor. Yüzünü kaldırmadan, 50 kuruş, diyor. Gözlerimi Ali’ye dokundurmadan rasgele meyve sebzenin üzerinde dolaştırıp, iyilerinden bir tane tartıver, diyorum. Yerinde kalkıyor Ali, seçiyor bir tane, bizim bostanların hepsi iyi olur diyor. Gülüyor. Gülümseyen gözlerinden sessiz sessiz yaşlar dökülüyor. Görmüyorum, biliyorum. Elimi cebime atıp ne kadar geldi, diyorum. Bu seferlik bizden diyor. İkiletmiyorum. Eyvallah, diyorum. Poşeti alıp elime yüzüne bakamadan Ali’nin koşar adım uzaklaşıyorum. Yürürken bir kova suyun sokağa boca edildiğini duyuyorum. Ali’nin musluğu kapattığını görmüyorum ama biliyorum.

Biliyorum. Çünkü Ali sevmez israfı. Biliyorum neden sustuğunu, kimseye bir şeyler demeden gün boyu kiraz dizmesinin sebebini. Gülseren aradı dün gece,  Ali’nin karısı. İntihar etmiş Ali, bilekleri sarılı. İki gündür yemeden içmeden manavda kiraz diziyormuş. İnce ruhluydu Ali, hayatında düzene sokamadığı ne varsa küçük küçük onları sıralamaya çabalıyordu sanırım. Gelirim dedim, sen bir gelip konuşsan dediğin de karısı. Gece çıktım, otobüste bir iki saat sızmışım, onun dışında hep gelirim dedin de ne konuşacaksın sen diye kendimi yedim durdum.  Sabah otobüsten inince de devam etti kafamdaki kargaşa. Öğleden sonra sokakları fark ettim, zamanı idrak ettim, yürüye yürüye Ali’nin manavının olduğu sokağın köşesine gelebildim.

O klakson ötmese kim iterdi beni, akşama kadar durur muydum orda, bilmiyorum. Neden bostan aldığımı biliyorum ama. Ali çocukluk arkadaşım benim. Köyde geçti çocukluğumuz. Bir yaz bizim tarlaya kavun ekti Aliler. Bostan derler bizim orda kavuna. Birlikte satacağız. İyi para kaldırırsak birer İspanyol paça pantolon alacağız, O sıralar moda. Köydeki kızlara havamızı atacağız. Domates parasından birer gömlek almışız kocaman desenli, rengarenk. Pantolonu da alırsak her şey tamam. Kavunlar olunca doldurduk traktöre bir gün gittik şehre satmaya.  Sabah erkenden pazardayız. Öğlene doğru kavunların çoğunu sattık. İyilerinden ver bakalım oğlum diyorlar, bizim bostanların hepsi iyi olur bey amca, hanım abla diyoruz. İkindiye doğru kavunlar bitmek üzereyken bir iki müşteri geri getirdi kavunları. Kelek ulan bunlar diye attılar önümüze paralarını istediler. Yok abim, olur mu abim dedik ama mecbur verdik paraları. Baktık gelenin gidenin arkası kesilmeyecek topladık tezgahı köye yollandık. Köy yolunda kalan kavunları tek tek fırlattı Ali söve söve. Köye varınca sattık dememiz gerekiyordu çünkü. Ali israf sevmezdi ama kızmıştı bir kere. Elimizdeki paradan ancak bir pantolon parası artıyordu çünkü. Ben Ali’nin o pantolonu neden bu kadar çok istediğini biliyordum. Düğün vardı çünkü yakında. Ali gömlek pantolon giyip, saçına limon sürecek Gülseren’ e mektup verecek, sevdasını söyleyecekti. Ben hakkımı feragat ettim. Ali olmaz dedi, yok dedi inat etti ama sonunda ikna ettim. Çocuğunuz olursa adımı koyarsınız dedim, seveceği bir şey aldık. Bana karşı mahcup ve minnet doluydu. Diğer yandan Gülseren’ e açılacaktı, mutluydu. Kavunların hepsini sattınız mı len diye soranlara. Sattık tabi, bizim bostanların hepsi iyidir kelek olmaz deyip gülüyorduk. Sonradan öğrendik ki erken toplamışız kavunları. Köyde en erken biz toplayıp biz satmışız pantolon sevdasına. Bunu öğrendiğimizde de basmıştık kahkahayı, bizim bostanların hepsi iyiydi.

Otogara gittim sonra. Otobüse kavunla binilmezdi ya verdim yazıhanedeki adama. Adamın gözündeki, herif kötü kavunu bize kaktırıyor ifadesini gördüm. İyidir dedim, bizim bostanların hepsi iyidir. Aklıma manavdayken fark ettiğim ama üzerinde durmadığım Ali’nin bileklerindeki sargının üzerinde oluşan kırmızı lekeler geldi bir anda. Buraya gelme sebebini düşününce irkildim. Ali’nin kirazları dizmesini düşündüm. Hayatındaki küçük şeyleri düzenlemeye çalışıyordu Ali sanırım. Yol boyu gözümün önünden gitmedi sargı bezindeki kiraz lekeleri.

Çiçek Katili

Sustuğun yerler hep kuş ölüsü

İnkar sivriltiyor mumun alevini

Azgın suların dingin birleşmesi gibi denize

Sözlerin, yalınkat heveslerin soğuk matemi

Bir bilgenin bilinmeyen bilmişliğinde 

Duruyorsun, sen yüzyılın en azılı çiçek katili

Ürkek buseler düşlerimin süsü

Efkar diriltiyor mumun alevini

Sevdanın yalıyarları gibi önümde

Sözlerin, kırık aynalardan yansıyan ateş silueti

Bir uzağın varılmayan ıssızlığında

Duruyorsun, sen dünyanın en günahkar azizesi

Küçük Kaplumbağa ve Adam

Adam şehre büyükçe bir tepenin üzerinden bakıyor ve sigara içiyormuş. Tepenin üzerinde çatısı küçük kahverengi kiremitlerle örtülmüş bir bina varmış.  Adam binanın boydan boya uzanan cam pencerelerinden birinden dışarı çıkmış ve balkonvari bir çıkıntıdan aşağıları uzakları izliyormuş.

İçerisi tıklım tıklım insan, hafif bir müzik uğultusu, ağızlardan dökülen binlerce kelime, gevrek kahkahalar, kuru pastalar ve renkli meşrubatlar doluymuş.

Günlerden çarşambaymış.

Bazı zamanların zamansızlığı bilen tüm misafirler gibi bu zamansızlığı sezmiş bir küçük kaplumbağa da adamın bulunduğu balkonvari çıkıntının bir ucundan bir ucuna ağır aksak ilerliyormuş.

Adamın siyah şık takım elbisesi ve önünde beline kadar uzanan ince kırmızı kravatı, onun bu binadaki insanların toplanma sebebiyle yakından bir ilişkisi olduğunu gösteriyormuş.

İçerideki insanlar kimi ayakta kimi sandalyelerde oturmuş birbirleriyle konuşuyor, birazdan olacak bir şeyi bazısı bıkkınlık, bazısı merak bazısı da herhangi bir duygu barındırmayan gözlerle bekliyormuş.

Adam sigarasına abandıkça abanıyor, birbiri ardına yaktığı sigaraların dumanının ardına uzaklara bakıyor ve içerideki kalabalığın aksine bu çarşamba akşamüzerinde tepedeki binanın küçük çıkıntısında yalnız başına dikilip duruyor, haliyle tek kelime konuşmuyormuş.

Fakat adamın içindeki seslerin kakofonisi, sağır sanılan bazı yarasaların aslında bizim duymadığımız frekansta bazı sesleri duyduğu gerçeğiyle birlikte düşünüldüğünde, küçük kaplumbağanın gözlerinde biriken soğuk matemi anlamaya olanak sağlıyormuş.

İçeride bir hareketlenme olmuş. Adam bunu hissetmiş ve kısa bir bakış atmış içeri. Alkışlar ve müziğin yükselen sesi kaplamış binayı.

İçeri girmesi gerektiğini biliyormuş adam. Ayakları kaplumbağa misali yavaşlamış. Alkışlar artmış. Adam heyecanlanmış. Artık burada daha fazla duramayacağını anlamış. Sigarasında uzunca bir nefes içine çekmiş ve izmariti kaplumbağanın yolunun üzerine atıp hızlıca içeri girmiş.

Davetlilerin arasından süzülüp beyaz desenli çiçeklerle donatılmış masaya oturmuş.

Yüzünde eski bir albümden bulup çıkardığı gülümseme, nefesinde içtiği beş paket sigaranın boğucu dumanı, gözlerinde masadaki kimsenin fark etmeyeceği endişe, korku, keder karışımı bir duygu çöküntüsü varmış.

Kel ve parlak cübbeli bir adam masaya yaklaşıp oturmuş elinde tutuğu mikrofona bir şeyler söylemiş. Mikrofon masada bir iki el değiştirmiş. Alkışlar yükselmiş. Masada bir kalem kalınca bir defterin üzerinde kısa figürlerle hareket etmiş. Ayağa kalmış masadakiler. Alkışlar yükselmiş. Kırmızı küçük bir defter uzatılmış kadına. Kadın defteri almış. Kadın alnına bir buse almış. Kadın bütün alkışları almış. Adam masanın altında üstünde sağında solunda girip saklanacağı bir yer aramış.

Adam hiçbir yer bulamayınca masada denk geldiği bir çift göze cesedini gömmüş. Masadan kalkmış. Kuş olsa yedi kat göğün yedince katına uçmak istermiş o an. Yedi katlı bir pasta büyük bir coşkuyla yaklaşıyormuş masaya. Bazı yerlerde ölülerin arakasında helva değil de yaş pasta yemek adetmiş.

Küçük kaplumbağanın kimsenin duymadığı ağlama sesine ağzından çıkan şu cümleler eşlik etmiş. Bazı anlarda içimiz buz kesilir. Buz el yakar ama gemileri yakmaya gücümüz yetmez.

Adam binanın dışına çıkar çıkmaz bir sigara yakmış.

Kelebek Büyüsü

Şimdi bi şiire başlıyor kalbim

Çatlıyor toprak, eriyor kar

İzini kaybettirmek için koşuyor atlar

Rüyadan uyanır gibiyim

Aklımda silik fotoğraflar

Neresinden başlanır şiire

Zamansız mıdır?

Bi kış gecesi

Göğün çıldıran şimşeklerini

Çakıp çakıp kaçması mıdır?

Bunca izzet tarifsiz lezzet

ruhun sefiri aşkın yetimi

olmasından mıdır?

İlk görüşte aşka inanır kimileri

Bense bi ağaç gibi büyütürüm sevgimi

Toprağın karnından boğum boğum meyveye yürür

Çiçeğe dururum mevsim mevsim

Aşka hiç denk gelmedi ruhum

Tanısam söylemez miyim?

Sevgisi acır bazen insanın

Ağacın yarılan gövdesi gibi

Eksik olmaz düştükçe

Çocuk dizlerinde ve sevgimde yara izi

Ben öyle severim ki

Saramaz kollarım gövdesini bu ağacın

Söyleyin bana aşkın boyu kaç arşın?

Aşk en çok bahara benzer

Yağmurun sesi okşar ılık güneşi

Ve gökkuşağının altında kelebekler

Şiirler aşkı söyler ve kalbimde demlenir

Ondan tanırım ben aşkı

Eriyen gölgem ve çatlayan sesim hep şiirden

İlk görüşte aşka inanır birileri

Ben denk gelsem

sorardım inanmadan önce

Bunca yıl neden görünmediğini

Şimdi bi şiir doluyor kalbime

Hislerim yüklü bulutlar gibi değdikçe birbirine

Anlık parıltılar yarıyor ruhumun karanlığını

Nemli gözlerim ve parlıyor ışıl ışıl

Bi bahar meltemi öpüyor şakağımı, ürperiyorum

Körebe oynar gibi uzatıp ellerimi

kelebek kovalıyorum.

kaybetti kalbim şiiri

Ey aşk sen mi geldin?

Kayıp

İpin ucunu kaçırıyorum.

darmadağın, korsan, terk edilmiş sakallarım

 Beni bulmanı isterdim, fısıldamanı şefkatini

Sokaklar öpücük atıyor yalnızlığıma

Beklediğim herhangi bir köşe başından çıksan karşıma

 Neredesin?

Bakışlarım sisli,  dumanlı

çok uzaklara giden bir katar gibi

yüzüm okyanusta batık bir gemi

Neredesin? Gel beni…

Kar başka şehirlerin çocuklarını sevindiriyor

Sen, nefesini bilmediğim çay bardaklarında

Siyahların esareti, gölgelerin nedameti ve şehrin ritmi

Başka bir müzik çaldırıyor kalp kapakçıklarıma

Senin bildiğinden, doktorların sezdiğinden başka

Neredesin?

Kirli buralar kar başka şehirlerin gökyüzünü

Pembesine boyuyor dudaklarının.

Çatılara saklansam yükselsem

Denize tutunsam sonra ufukta

güneşin yanağına düşse gözyaşlarım

Neredesin?

Kaçırıyorum aklımın ucunu

Bul beni isterdim

Sabahın ilk ışıklarında

Şehrin müziğinde, rüzgarın nefesinde

İçindeyim, buradayım

Şişelerin dibinde, savaşın şehrinde, acının sıcağında

Kimseye sormadan gel,

Farkındayım, buradayım.

Seni Hatırlamak

beklenen bir ses vardı epeydir

ne acayip ki duyuldu gün ortasında

kızgın lavlar püskürttü bi volkan

parmak uçların da bu renktir

ahh seni hatırlamak..

bir renge gönenmektir

ve içim pamuk şekerler kadar dayanıksız

bir hayali seninle büyütmeye

yine de zifiri karanlıkta bile gülümsemektir

seni hatırlamak

sallanırken içim içimde

gün ortasında

seni hatırlamak

ne acayip şeydir

seni hatırlamak 

ölene imrenmektir